حالا که مـهـمان تو در مـاه صـیـامم            بـر تـشـنـه کـام کــربـلا اول سـلامـم
مانند طفلی که زبان تازه گشوده است            با اشک روضه وا شود بر توبه کامم

با بـسـم ربّ الکـربـلا روزه گـرفـتـم            با روضه داری روزه‌داری شد مقامم
یعنی که مهمانی تو بزم حسین است            بـوی مـحـرم مـی‌دهـد مـاه صـیـامـم

یارب عنایت کن به حق کشته اشک            در کـاسه چـشـمم بریـز اشک مدامم
گرچه رفـیق نـیـمـه راهـش بودم اما            حق رفـاقـت را به من کـرده تـمـامم
با آنکـه بـد بـودم ولی رزق مـرا داد            نانی به غیر از نـان او باشد حـرامم
حـتی نـیـاورده به رویـم رو سـیـاهـم            باز آبـرو داده میان خـاص و عـامـم
شـرمـنده‌ام شـرمـنـده روی حـسـیـنـم            پیـش مـرام و لطف او من بی‌مـرامم
مهمان نوازی می‌کـند او از غلامش            آن که به مهمانی نکـردند احـترامش
رحمی به نـوزاد و جوان او نکردند            رحمی به طفل نیـمه جان او نکردند
هر جا که گریه کرد خـندیـدند بر او            شـیرخواره‌ای آورد خـنـدیـدند بر او
تـشـنه شـدم تا آب دیـدم گـریـه کردم            یاد لـبـش آهـی کـشـیدم گـریـه کـردم
وقـتی هـلال مـاه را دیـدم به چـشـمم            گویا سری بر نیزه‌ها دیدم به چشـمم
ماهی که زلفش آسمان را ریخت بر هم            زخـم جـبـیـنـش نـقـطه پـرگـار عـالم
قرآن که خواندم روضه‌ای دیگر به پا شد            هـر آیـه آن روضـه تـشـت طـلا شـد
با خیزران زد بر لبش قـرآن نخواند            تا پرتو خـورشیدی‌اش پـنهـان بمـاند